Toeval bestaat niet. Over hoe een oude vriend en nieuwe vriend elkaar ontmoeten in het vliegtuig, zonder dit van elkaar te weten. En zonder van elkaars bestaan af te weten. En toch kruisen deze levens elkaar gedurende dit anderhalf uur. Een levensles van de Hindoe die een pelgrimstocht liep in Italië en een levensles van een Italiaan die tegen kanker vecht door zijn geloof in de heilige man die 8.000 jaar geleden deze pelgrimstocht liep.
Een lege stoel in het vliegtuig
Het vliegtuig stijgt op en ik plaats mijn voeten op de vloer, mijn handen onder mijn benen en ik kijk naar mijn buurman. Er is één lege stoel tussen ons. Althans, een stoel die net nog bezet was door een Italiaan met zijn La Republica. Maar hij ging ergens anders zitten omdat er een paar lege stoelen in het vliegtuig waren.
Hij is klein, heeft knokige knieën en draagt sokken in zijn sandalen. Zijn kleine backpack ligt op de vloer voor hem en zijn voeten rusten erop. Hij kijkt mij aan met onwijs zachte ogen en knikt. Zijn knik lijkt wel te zeggen: ‘Het is goed, het opstijgen is voorbij en we vliegen nu gewoon terug naar Düsseldorf’. Het is een vlucht van anderhalf uur vanaf Perugia. ‘Maar’ anderhalf uur. En toch, doordat de vreemdeling naast mij me meeneemt in zijn verhalen en zijn wijsheid, voelt het alsof we een week aan informatie hebben uitgewisseld.
Pelgrimstocht Francesco di Assisi
Deze man – Hindoestaan, geboren in Sri Lanka, op zijn vijftiende geëmigreerd naar Amerika omdat zijn vader daar de kansen ging opzoeken – begint zijn verhaal te vertellen. Zijn levensverhaal. Hij stelt mij vragen. Niet veel vragen, maar wel exact de vragen die ertoe doen in het leven. Binnen no time kennen wij elkaar op een dieper niveau. Wie is deze man, vraag ik mijzelf af. Waarom ontmoet ik hem? Nu, op dit moment in mijn leven?
We spreken met elkaar over de liefde, over onze gezinnen, over verschillende geloven, over zijn reis, over onze dromen. Ik vraag hem welke reis hij nu maakt en waarom. Hij pakt een kaartje uit zijn rugzak en laat het mij zien. Het is een gedicht van Franciscus van Assisi. Hij vertelt dat deze heilig verklaarde man zo’n 8.000 jaar geleden een enorme tocht heeft gemaakt door Italië, wandelend. En als deze man dit destijds kon, wilde de Hindoestaan dit anno 2015 ook ervaren. Op zijn sandalen is hij gaan lopen, van Rome naar Sicilië. Tussendoor deed hij yoga oefeningen gedaan om in balans te blijven, kwam hij door alle kleine dorpjes en dacht hij veel na, zo vertelt hij mij.
Een nieuwe vriend
We lachen, hij raakt continue mijn onderarm aan, verontschuldigt zich en zegt: ‘Dat komt echt doordat ik in Italië ben geweest. Ik praat anders en ik raak mensen meer aan.’ Ik begrijp wat hij bedoelt, want dat heb ik ook als ik in de Zuid-Europese landen ben geweest. Hij zegt: ‘Ik zie aan je ogen dat je ontzettend gelukkig bent en dat het op dit moment goed is voor jou. Jij leeft voor de liefde.’ Ik bevestig dit en raak licht geëmotioneerd. Niet veel mensen zien andere mensen echt. Deze man wel. Je ziet het aan de manier waarop iemand echt oogcontact maakt, echt oprecht geïnteresseerd is, de manier waarop mensen samen de diepere lagen van het leven weten aan te raken. Wow. Wat een cadeau, deze ontmoeting, denk ik terwijl we praten. Zomaar, vanuit de andere kant van de wereld, door een spontane ontmoeting heb ik er een nieuwe vriend bij.
Een oude vriend
Iets verderop in het vliegtuig zit Angelo, een oude vriend van mij. Een Italiaan. Restauranteigenaar, zakenman. We hebben toevallig dezelfde vlucht. Op de heenreis wist ik dit niet. In Perugia app ik hem dat ik in Italië ben en vraag hem hoe het gaat. Het gaat niet goed. Hij heeft kanker. Pancreas en uitzaaiingen naar de lever. Angelo is naast zakenman echt een top kok. Zo ziet hij er ook uit: een stoere, met ronde buik, van het leven genietende Italiaan. Ik zag hem op het vliegveld in Perugia. Tussen alle mensen zocht ik hem, ik zag hem niet. Hij roept mijn naam en daar zit hij. Op een bankje. Ik moet tweemaal kijken. Een klein, dun mannetje. Geen haar, andere huidskleur. Fuck, de kanker heeft hem echt te pakken gehad. Hij staat op met een wandelstok die hem op de been houdt, zijn mooie dochters en vrouw om hem heen, en geeft mij twee kussen op mijn wang.
Hoe Naresh en Angelo elkaar ontmoeten
Ik vertel aan Naresh, mijn nieuw gemaakte vriend, over Angelo, mijn oude vriend en hoe het mij net aangreep om hem zo te zien. Ik vervolg dat het echt clichés zijn, maar dat je weer even met beide benen op de grond wordt gezet. Mio Dio, wat mis ik mijn gezin. Wat heb ik zin om hen te kussen in hun nekjes. Naresh vertelt over zijn kinderen, zijn drie zussen, zijn ouders, over zijn ervaring als puber om te emigreren. Ik vertel nog uitgebreider over mijn gezin, ik deel mijn dromen met hem. Over het schrijven en over de het maken van documentaires. Naresh lacht en ik zie aan hem dat hij meer denkt dat hij nu uitspreekt. Hij zegt: ‘Ik ken nog wel wat mensen, wat vrienden, die jou kunnen helpen.’ Ik voel dat wat hij zegt op een dag nog op mijn pad gaat komen.
Een dag na thuiskomt app ik Angelo. Ik spreek mijn respect voor hem uit, hoe hij dit bevecht en hoe hij ermee omgaat en ik beloof snel te komen eten. Hij appt mij het volgende:
“Ik eet ook beetje, mij niet altijd de smaak is. Fede is belangrijk voor mij. Geeft mij sterk gevoel. Ik voel mij altijd naast Fransesco Di Assisi staan. Ik kom bovenop. Me arts geloven zijn ogen niet qua chemo. Ik wil leven!!!!!!! Voor straks Buona Notte. Ciao Amica Mia. Tot gauw.”
Toeval bestaat niet
Zonder dat mijn vrienden het van elkaar wisten, verbindt hen iets. En ik heb de eer een schakel te mogen zijn. In dat anderhalf uur in het vliegtuig gebeurt er zo ontzettend veel. Het voelt als een magisch moment. Ik app Angelo de foto’s die ik heb gemaakt van het kaartje dat Naresh bij zich droeg tijdens zijn pelgrimstocht van Franseco Di Assisi en het bijbehorende gedicht. En het is zo bedoelt. En het is goed.
~ Carola Rodrigues
Prachtig!..