Zwembadleed (zondagmorgen-blog)

M´n t-shirt plakt tegen mijn onderrug aan. Damn, binnen vijf seconden heb ik het snikheet en moet eerst nu mijn trui uit. Geïrriteerd trek ik de trui uit, hang hem op het haakje, de trui valt bijna, nog een poging en snauw verder; ‘Kleed je nou verder u-huít, we hebben háást! Zo komen we te laat!’

Sauna mét kleding

‘Ga maar even staan. Ga maar even staan. Niet spelen nu. Ga maar even staan, dan maak je mama het wat makkelijker. GA NOU STAAN! Zeg ik en terwijl ik het zeg, denk ik oh doe nou niet zo lullig en opgefokt. Je hoort die andere moeders in de andere hokjes toch ook rustig en lief tegen hun bloedjes praten. Die gymschoenen willen maar gewoon niet aan, de hak is ineens 2 centimeter kleiner geworden ofzo. ‘Daarom zei ik dat je moest gaan staan, omdat je dan beter je voet erin kunt krijgen. Kom maar mama helpt je wel.’ Jezus, het liefst zou ik mijn t-shirt ook nog uittrekken. Ik brand op hier. Waarom, waarom is het toch altijd zo belachelijk warm in het zwembad? En waarom, waarom heb ik toch altijd het idee dat ik het niet voor elkaar krijg zoals andere moeders dat wel voor elkaar krijgen? Flawless lopen ze erbij, glimlachend naar hun bloedjes, met de gepakte rugzakjes. Terwijl ik er – half verstrooid, bezweet, de helft mis in de rugzak – achteraan ren, voor mijn gevoel.

Focus?

Ik vergeet zijn zwembroek. ‘Oh ja, uh haha, kunnen we er even eentje lenen? Ik had hem klaargelegd (NOT!, maar vergeten in zijn rugzak te doen.’ Of ik vergeet zijn handdoek. ‘Mama, hoe moet ik mij nu afdrogen?’ ‘Wacht maar mama regelt wel even een handdoek ergens….’. Of ik vergeet dat de zwemjuf heeft aangegeven dat hij nu op zaterdag extra lessen mag hebben om te oefenen voor A, dat start 09.15 uur, hij moet kleding mee, daar beginnen we mee, korte broek, t-shirt en gympen of waterschoentjes, volgende week extra € 66,- meenemen en 11 februari mag hij dan waarschijnlijk afzwemmen. Dit zegt ze allemaal in rap tempo, terwijl ik bij de douches sta, tussen de schreeuwende kinderen en in die hitte, ouders die roepen: ‘Kom er nu uit, nee Melissa, je moet er NU onderuit komen. Ik waarschuw niet nog een keer.’ En weg is ze….. Oké, oké, denk ik. Zaterdag, 09.00 uur, geld meenemen. Hoeveel ook al weer, denk ik nog geen minuut later.

Afzwemmen

De eerst volgende zaterdag komen we op tijd aan. Thank god, we zijn een kwartier te vroeg. Het bleek dat de les om 09.15 uur start. Mooi, nu kunnen we rustig omkleden en heb ik alle tijd voor die rotgympen. Ik trek hem zijn zwembroek aan en loop lichtelijk trots – want hé én op tijd en hij gaat nu bijna op voor z’n A – naar het zwembad. De juf komt naar mij toe;  ‘Waar zijn ze kleren?’ Kleren? Kleren? Waarvoor? Hij zwemt toch in zwembroek?  ‘Ik heb je toch gezegd dat…..’ Oh shoot, denk ik, heeft ze dat toen allemaal tegen mij gezegd bij de douche? Ik voel mij echt stom, waarom kan ik dat soort dingen toch niet allemaal op orde hebben en houden? nog even volhouden, Carol, nog even en dan ben je verlost van het zwembadleed.

Liefde kent geen voorwaarden

Na de les stappen we de auto in, die kleine zet de muziek aan en samen dansen we een beetje op een lekker nummer. ‘Mama’, zegt hij. ‘Ik vind jou echt de aller, allerliefste en hij geeft mij een kus.’ Mijn hart smelt en ik denk; ‘Ach, dat ik een moeder ben die niet weet welke dag exact wat op school te doen is, niet exact onthoudt wat ik de volgende zwemles mee moet nemen, die niet vaak kan helpen op school met de klusjes en taakjes omdat ik fulltime werk, die niet altijd brood in huis heeft – omdat vaak als ik erachter kom dat het op is terug van een lange werkdag, de winkel al is gesloten – en dus soms de lunchtrommeltjes vul met crackers en eierkoeken….of gauw even brood leen bij de buurvrouw, net op het nippertje erachter kom dat mijn oudste zoon een verjaardagsfeestje heeft op de woensdagmiddag van een vriendje, mijn kinderen op Goede Vrijdag doodleuk om 08.15 uur naar school breng (huh? Wat is het toch nog rustig rondom de school, de klok is toch geen uur verzet?). De studiedagen soms mis. Nieuwsbrief? Waar, in welke nieuwsbrief stond dat dan? Ach, mijn zoon vindt mij de allerliefste, houdt van mij en hij zal er geen seconde minder om van mij houden.

Enjoy your sunday, Carola Rodrigues.